Junia-prijs | Vrouwen-In-Zicht

Junia-prijs ceremonie 2024

Josiane Caproens

De participatie van leken, vooral van vrouwen op alle niveaus in de kerk wordt zonder twijfel gevoeld als een prioriteit in West-Europese landen. Een terugkerend thema is dat de kerk de stem en de specifieke leiderschaps- en gemeenschapsopbouwende kwaliteiten van vrouwen nodig heeft. [...]

Verbondenheid met anderen is fundamenteel. Samen kunnen we het verschil maken, perspectief bieden, hoop geven. Dingen zijn niet noodzakelijk zoals ze zijn, ze zijn niet onvermijdelijk. Ons doen en laten heeft gevolgen. Zoals Vaclav Havel zei: “We moeten graankorrels blijven zaaien en de aarde koppig water blijven geven, de planten dan hun tijd gunnen. [...]

Daarom is erkenning, de derde pijler van Vrouwen-In-Zicht zo belangrijk. En vooral de erkenning van jonge, gelovige en dynamische vrouwen in de kerk. Wie ze zijn en wat ze doen is bemoedigend en hoopgevend. Jonge sterke vrouwen die niet kiezen voor de slachtofferrol, die zichzelf niet zielig vinden en niet naar anderen wijzen. Sterke jonge vrouwen die aan de slag gaan en die de wereld, en de kerk, een stukje veranderen, toekomstgericht.

Lotte Beernaert

[...] Ik ben zorgpastor en heb een hele mooie en dankbare job. Ik herinner me dat tijdens mijn studies een pastor vergeleken werd met een vroedvrouw. Aha, dacht ik, ik wou als kind altijd vroedvrouw worden. Daarnaast werd het vuur in mij extra aangewakkerd tijdens de studiedag ‘Pastor op de barricade?’ – de profetische stem in het pastoraat. Voor de nieuwsgierigen: Je vindt op de Elisabeth site: www.pastoralezorg.be nog steeds een samenvatting, het opzoeken waard.

Die twee beelden: vroedvrouw en profeet motiveren me in mijn job. [...]

Soms denk ik:

Ik ga solliciteren voor de Interdiocesane Commissie voor liturgie, want het belang van taalgebruik is zo groot en er zitten daar zoveel mogelijkheden in
Of dan weer: moest de bisschoppenconferentie nu gewoon even een masterclass feminisme of racisme, discriminatie volgen, er zouden vele inzichten kunnen volgen en er zijn zoveel mogelijke actiepunten, …
Wat een krachtig verhaal heeft de kerk met ‘gemeenschap’, maar wat is een gemeenschap zonder inclusie?
Waarom zouden we niet zoeken naar een andere naam voor ‘parochie-assistent’? Eentje die de lading wat meer dekt en meer erkenning geeft? [...]

Eva Vromman

[...] Dit jaar kozen we ervoor om met onze beweging vrouwen-in-zicht jonge vrouwen tot en met 35 jaar te nomineren. Hoe jonger, hoe moeilijker en hoe weerbarstiger het is om stem te geven aan het Evangelie. Anderzijds is het misschien ook mogelijk dat deze jonge vrouwen intern het verschil kunnen maken. Hun doorzetting, hun frisse manier van kijken, hun tegen de stroom ingaan, kunnen gevestigde zaken in vraag stellen. Het nadeel aan een lijst met een genomineerden is dat we zoveel andere mensen onrecht aandoen. Deze genomineerde vrouwen zijn dus symbool voor alle jonge vrouwen die op één of andere manier stem geven aan het Evangelie. Dank je wel genomineerde vrouwen voor jullie woorden en handelen. Met deze nominatie willen we jullie bemoedigen om niet op te geven, om door te zetten en we willen jullie ook een groot applaus geven. Proficiat voor het lef dat jullie hebben en blijf maar intern, van dichtbij of veraf aan de boom schudden voor veranderingen. [...]

Veer Dusauchoit - voorgelezen door Christine Van Gerven

[...] Goede vrienden, we zijn in de tijd tussen Pasen en Pinksteren. Het vuur van het Paasverhaal brandt nog, het verhaal waar ook toen vrouwen een hoofdrol speelden, enkel zij stonden aan het lege graf en ontmoetten toen de Levende Jezus. Met Maria Magdalena als eerste “apostel onder de apostelen”, zoals ze toen respectvol genoemd werd. In schril contrast met de uitsluiting van vrouwen nu; een buitengewoon pijnlijke ontkenning van hun eigen roeping.
De kerkelijke houding verhindert vernieuwing, slechts onderbouwd met machtsargumenten in een niet meer vol te houden theologisch discours.

Ook dat vuur van Pasen moeten we in die tussentijd bewaren, op weg naar Pinksteren, met blijheid en feest, met bezieling en vernieuwing, een teken van een nieuw begin, een nieuw verstaan, met een taal waarbij iedereen elkaar begrijpt. De Geest waait waar die wil, we blijven hoopvol uitkijken naar die nodige juiste richting.
Pinksteren is dan een wegwijzer die aan ons - soms verdwaalden - de juiste richting toont. Dus laat ons verder doen als vuurvaste mensen, vrouwen en mannen.
Gelovige vrouwen die nog niet afhaakten zijn daar trouwens zeer goed in: blijven doen wat moet gedaan worden, Kerk blijven maken, ook anno 2024 en hopend dat het instituut en zij die macht hebben, bereid zijn en worden om die weg ook te gaan.

Opdat ooit die dag mag komen dat het Rijk Gods werkelijkheid wordt voor allen, zonder onderscheid. [...]

Marthe Beyaert

Allereerst wil ik graag iedereen bedanken die voor mij gestemd heeft. Ik had dit totaal niet verwacht en deze erkenning betekent echt heel veel voor mij. Ik probeer mij door mijn vele engagementen bij IJD, de bedevaarten naar Lourdes, mijn studie theologie… voor alles en iedereen in te zetten, wat soms niet altijd even gemakkelijk is. Wat goed is voor de ene persoon, is dat niet altijd voor de andere. Zelf raak ik dan ook heel gemakkelijk gefrustreerd op die momenten dat het even niet lukt. Gelukkig heb ik dan een hele groep lieve mensen achter mij staan die mij blijven steunen in de keuzes die ik maak. In het bijzonder mijn ouders, grootouders en mijn vriend. Het is ook onder andere dankzij mijn ouders dat ik nu hier sta. Als jong meisje werd ik al snel geprikkeld door de verhalen van mijn vake, verhalen uit de bijbel en hoe hij dit vertaalde naar de wereld van vandaag. Toen ik mijn vormsel gedaan had, leek het voor mijn ouders dan ook evident dat ik zou meegaan op de ontmoetingsdagen van IJD Gent. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Ik was niet de enige jonge christen, 250 jonge christenen tussen 12 en 18 jaar, elk met hun eigen verhaal en geloof, gingen jaarlijks samen op kamp en ik nu dus ook. Ondertussen kijk ik met veel enthousiasme uit naar mijn tweede jaar als leiding op OD, en wil ik deze warme boodschap van liefde, vriendschap en natuurlijk het geloof dat ik als lid heb ervaren, doorgeven aan andere jongeren. [...]

Eliane Maes

[...] Ik ben dankbaar voor de erkenning die ik hier krijg voor mijn inzet van vele jaren voor de gemeenschap van Sant’Egidio waar ik mij wekelijks inzet voor de werking van Kamiano, de dienst voor de ‘vrienden van de straat’. En sinds kort hou ik mij ook op professioneel niveau bezig met het project van de Humanitaire Corridors. Met dit project kunnen kwetsbare vluchtelingen een huis en een thuis vinden in België. Het is mijn taak om partners voor dit project in België te vinden en te begeleiden, en ervoor te zorgen dat verschillende vluchtelingenfamilies door een netwerk van vrijwilligers opgevangen en begeleid worden bij hun integratie gedurende 1 à 2 jaar. Als er hier in de zaal mensen zijn die interesse hebben hiervoor, heel graag, ik ben bereid u alle concrete uitleg te geven.

Dagdagelijks kom ik zo in contact met vrouwen, moeders, dochters die getekend zijn door conflict of zelfs oorlog. Er is zoveel verdriet van vrouwen die iemand op een gewelddadige manier hebben verloren, zoveel tranen die vermeden hadden kunnen worden. Dochters die opgroeien zonder vader. Families die uit elkaar gerukt zijn. In onze wereld neem het geweld toe, ook het geweld tegen vrouwen.

Daarom wil ik deze prijs opdragen aan alle sterke vrouwen, hier vandaag aanwezig en alle vrouwen wereldwijd die zich inzetten voor het geloof, die hoop brengen en die bouwen aan een meer menselijke samenleving. Vandaag de dag is het meer dan ooit belangrijk om de stem van de vrouwen te laten weerklinken. Vrouwen bezitten de zachte kracht van het woord, van de dialoog. We moeten fier zijn op alle vrouwen die niet opgeven en die het leven blijven beschermen. [...]

Marijke Vanhoutte

[...] "De enige droom die de moeite waard is om gedroomd te worden is de droom dat je écht zou leven terwijl je levend bent
en slechts dood zou zijn wanneer je gestorven bent.

De droom dat je mag liefhebben en geliefd zijn. Dat je nooit je eigen kleinheid vergeet,nooit het onuitsprekelijke geweld gewoon wordt en niet went aan de grove ongelijkheid van het leven rondom jou.

Dat je vreugde zoekt, ook op de droevigste plaatsen, en schoonheid nastreeft tot in het graf. Dat je nooit vereenvoudigt wat gecompliceerd is of gecompliceerd maakt wat simpel is. Dat je sterkte respecteert, maar nooit de macht.

En boven alles: dat je leert te kijken, te luisteren en te begrijpen. Dat je nooit zou wegkijken en nooit, nooit zou opgeven."

Een tekst van de Indiase activiste Arundhati Roy